روزی یکی از پیروان حضرت مولانا وفات یافته بود. در جلوی جنازه موذنان بودند و درپشت سر، سماعیان و قوّالان سرود می خواندند. این عمل متعصبان را خوش نیامد، ولی جرأت منع هم نداشتند. مولانا را پرسیدند: " پیش از این درجلوی جنازه قرآن خوانان و موذنان می رفتند اکنون این نوازندگی از نظر شما چه معنائی دارد؟"
فرمود: " حفاظ و قاریان جلوتر روند تا گواهی دهند از دست رفته مسلمان بوده است اما سرود خوانان و دف زنان درپشت سر، پای می کوبند تا شهادت دهند که میت علاوه بر آن که مسلمان بوده، عاشق هم بوده است